15 Ιουλίου 2025
Υπάρχουν εκθέσεις που μας εντυπωσιάζουν. Και υπάρχουν άλλες που μας
συγκινούν. Η Παιδική Έκθεση Ζωγραφικής που πραγματοποιήθηκε στο
πλαίσιο του εργαστηρίου του Δήμου Ακτίου – Βόνιτσας, στις 15 Ιουλίου
2025, ανήκει χωρίς αμφιβολία στη δεύτερη κατηγορία.
Παιδικά έργα απλωμένα, χρώματα που ξεχύνονται πέρα από τα όρια του
χαρτιού, σχήματα που δεν υπακούν σε κανόνες — και ευτυχώς. Κάθε
ζωγραφιά ήταν μια μικρή φωνή, μια αυθεντική ματιά στον κόσμο, χωρίς
φίλτρα, χωρίς φόβο, χωρίς διορθώσεις.
Ζωγραφιές που μιλούν
Στάθηκα μπροστά σε ένα παιδικό σχέδιο. Ένα δέντρο με μπλε φύλλα, ένα
ουράνιο τόξο αναδύεται από ένα πινέλο προς τον ουρανό, ένας Δον
Κιχώτης με ένα μάτι φλογερό, ένα δάσος την νύχτα . Κι ένιωσα πως δεν
έβλεπα απλώς εικόνες, αλλά συναισθήματα. Ήταν η πρώτη γλώσσα των
παιδιών, αυτή που μιλά όταν ακόμα δεν υπάρχουν οι λέξεις.
Σε αυτή την έκθεση, η ζωγραφική δεν ήταν μόνο τέχνη. Ήταν ελευθερία.
Ήταν το θάρρος του να πεις «να τι νιώθω» με μια πινελιά.
Η πιο αληθινή χαρά
Μα το πιο συγκινητικό στοιχείο δεν ήταν οι ίδιες οι ζωγραφιές. Ήταν η
χαρά των παιδιών. Αυτή η γνήσια, καθαρή χαρά που έλαμπε στα μάτια
τους. Έδειχναν τα έργα τους με ενθουσιασμό, μιλούσαν γρήγορα,
γελούσαν, αγκάλιαζαν τους γονείς και τους φίλους τους για να τους
δείξουν: «Δες! Το έφτιαξα εγώ!». Δεν περίμεναν επιβράβευση — είχαν ήδη
ό,τι χρειάζονταν. Είχαν δημιουργήσει κάτι δικό τους και κάποιος το
έβλεπε. Κάποιος το σεβόταν.
Και κάπου εκεί, συνειδητοποίησα: αυτή είναι η χαρά που δεν αγοράζεται,
δεν κατασκευάζεται, δεν προσποιείται. Είναι η χαρά της δημιουργίας,
της αποδοχής, της φανερής φωνής ενός μικρού ανθρώπου που έχει κάτι να
πει στον κόσμο.
Τι μαθαίνουμε από αυτά τα παιδιά
Η Παιδική Έκθεση Ζωγραφικής του Δήμου Ακτίου – Βόνιτσας δεν ήταν απλώς
μια παρουσίαση παιδικών έργων. Ήταν μια σιωπηλή υπενθύμιση: πως τα
παιδιά δεν χρειάζονται μόνο μάθηση. Χρειάζονται χώρο. Χρειάζονται
υπομονή, σεβασμό και ενθάρρυνση. Όχι για να γίνουν “καλοί ζωγράφοι”,
αλλά για να συνεχίσουν να είναι ο εαυτός τους.
Κάθε φορά που τους δίνουμε ένα χαρτί και μερικά χρώματα, δεν τους
προσφέρουμε απλώς ένα παιχνίδι. Τους δίνουμε φωνή. Τους λέμε «ο κόσμος
χρειάζεται αυτό που έχεις μέσα σου». Και κάθε φορά που τα ακούμε —
χωρίς διορθώσεις, χωρίς συγκρίσεις — κάνουμε τον κόσμο λίγο πιο
αληθινό.
Ένας κόσμος με περισσότερη φαντασία
Φεύγοντας από την έκθεση, κρατώ στην καρδιά μου τα έργα, αλλά
περισσότερο τα βλέμματα. Την περηφάνεια των παιδιών, την συγκίνηση
εκείνων που στάθηκαν μπροστά σε μια ζωγραφιά και άκουσαν κάτι που δεν
λέγεται με λέξεις.
Ίσως, τελικά, να μην χρειάζεται να διδάξουμε εμείς τα παιδιά. Ίσως
αυτά να μας μαθαίνουν πώς να βλέπουμε ξανά τον κόσμο — με καθαρή
ματιά, με χρώματα, με ψυχή.
_______________________________
Άρθρο αφιερωμένο σε όλα τα παιδιά που συμμετείχαν στο Εργαστήρι
Παιδικής Ζωγραφικής του Δήμου Ακτίου – Βόνιτσας και σε όσους στάθηκαν
δίπλα τους, όχι ως κριτές, αλλά ως συμμέτοχοι.
Εύγε Σπυριδούλα
“Ένας επισκέπτης”
