Η Νάπολι ζει και αναπνέει για το ποδόσφαιρο, και πιο σωστά, για τον θρύλο της: τον Ντιέγκο Αρμάντο Μαραντόνα. Πριν λίγες εβδομάδες, μια φίλη μου επισκέφτηκε την πόλη – μια επίσκεψη που συγχρονίστηκε σχεδόν καρμικά με την κατάκτηση του πολυπόθητου πρωταθλήματος από τη Νάπολη. Το δεύτερο την τελευταία τριετία.
Καθώς μου περιέγραψε τα στενά του Σπανιολιέτο, το καφέ του Πλεμπισίτο και τη μαγεία της Σαν Γκρεγκόριο Αρμένο, ήταν αδύνατον να μην έρθει στο μυαλό μου και στο προσκήνιο ο Ντιέγκο. Στην καρδιά της πόλης, παντού: γκράφιτι με το πρόσωπο του, τοιχογραφίες με το «10», σημαίες, αφίσες, ακόμη και εικονίσματα σε εκκλησίες. Ο Ντιέγκο δεν είναι απλά μια ανάμνηση για τους Ναπολιτάνους – είναι σχεδόν άγιος, ένας μύθος που ζει στις ψυχές τους, ένα σύμβολο ελευθερίας και πίστης στο ακατόρθωτο.
Η φίλη μου, περιπλανώμενη στους δρόμους της Νάπολης, σταμάτησε μπροστά σε έναν τοίχο που έγραφε με μεγάλα, άσπρα γράμματα: “Dios Existe.” Ο Θεός υπάρχει. Εκείνη τη στιγμή, μου είπε, ένιωσε ένα ρίγος – σαν να μην ήταν απλά μια φράση γραμμένη στον τοίχο, αλλά μια δήλωση πίστης, μια απάντηση στο αδύνατο. Για τους Ναπολιτάνους, ο Ντιέγκο είναι ο Θεός που υπάρχει. Ο Θεός που κατέβηκε στη γη, φόρεσε τη φανέλα με το «10» και τους χάρισε το όνειρο.
Η κατάκτηση του πρωταθλήματος φέτος δεν ήταν απλώς μια ποδοσφαιρική επιτυχία. Ήδη μια τελετουργία μνήμης και συνέχειας. Στις αφηγήσεις της φίλης μου, ο ενθουσιασμός στους δρόμους της Νάπολης ήταν εκρηκτικός: «Όλοι μιλούσαν για τον Ντιέγκο. Έλεγαν πως αυτό το πρωτάθλημα είναι δικό του, πως εκείνος μας βλέπει από ψηλά και χαμογελά». Η γιορτή δεν ήταν απλά για την ομάδα – ήταν για το όνειρο που ξεκίνησε ο Μαραντόνα και που, έστω και χρόνια μετά, ξαναγεννήθηκε με το σκουντέτο του 2023.
Και πόσο συγκινητικό ήταν να βλέπεις νέα παιδιά, που δεν πρόλαβαν να δουν τον Ντιέγκο να παίζει, να φωνάζουν το όνομά του σαν να ήταν δίπλα τους. Να βλέπεις μανάδες να δείχνουν στα παιδιά τους το άγαλμά του, λέγοντας: «Αυτός μας έκανε να πιστέψουμε πως όλα γίνονται». Η Νάπολη ζει με την Μαραντόνα, και η Μαραντόνα ζει με τη Νάπολη. Είναι μια σχέση βαθιά, σχεδόν μυστικιστική, που ξεπερνά τα γήπεδα και τα πρωταθλήματα.
Η φίλη μου γύρισε με μάτια που έλαμπαν – όχι μόνο από το ποδοσφαιρικό θαύμα, αλλά από την αίσθηση πως ήταν κομμάτι ενός ζωντανού παραμυθιού. Και κάπως έτσι συνειδητοποιείς πως ο Ντιέγκο δεν ήταν απλός μεγάλος ποδοσφαιριστής. Ήταν και θα ήταν για πάντα ο άνθρωπος που ένωσε μια πόλη, που της έδωσε φωνή και περηφάνια. Και η φετινή κατάκτηση του πρωταθλήματος δεν είναι τίποτα λιγότερο από μια επιστροφή στο όνειρο που εκείνος ξεκίνησε.
Και εγώ; Όταν άκουγα αυτά που μου έλεγε η φίλη μου, δεν μπορούσα να μη σκεφτώ πως, κάποια στιγμή, πρέπει να πάω κι εγώ εκεί. Να δω από κοντά αυτά τα σοκάκια, να περπατήσω στην πλατεία που βρέθηκαν στις γιορτές, να σταθώ μπροστά στο γκράφιτι του Ντιέγκο και να νιώσω αυτή τη μαγεία. Μου μένει μόνο ένα εμπόδιο: η φοβία μου για τα αεροπλάνα. Όμως υπόσχομαι στον εαυτό μου – μια μέρα, όταν ξεπεράσω τον φόβο μου, θα πάω στη Νάπολη. Θα πάω να δω από κοντά την πόλη του Ντιέγκο, να γιορτάσω κι εγώ το όνειρο που εκείνος ξεκίνησε και που, ευτυχώς, δε λέει να τελειώσει.
Αθήνα 2025: Στον ίσκιο του Ντιέγκο, γιορτάζοντας ξανά το ακατόρθωτο. Και μια μέρα, ελπίζω, να γιορτάσω κι εγώ μαζί τους.
(Όλες οι φωτογραφίες είναι της Σοφίας)
