Οι πλειστηριασμοί δεν είναι απρόσωποι. Είναι τραύματα με υπογραφές.
Γράφει ο Σπυρίδων Χούσος του Χαραλάμπους
Στην Ελλάδα της κοινωνικής διάλυσης και της οικονομικής ασφυξίας, ένας νέος ρόλος έχει αναδειχθεί: ο «διαχειριστής του πόνου». Δεν είναι βουλευτής, δεν είναι τραπεζίτης. Είναι ο συμβολαιογράφος.
Ο ίδιος άνθρωπος που καλείται να κατοχυρώσει νομικά τις πιο χαρούμενες στιγμές μιας ζωής – την αγορά ενός σπιτιού, τη δημιουργία μιας οικογένειας – είναι πια αυτός που βάζει τη σφραγίδα στην αφαίρεση όλων αυτών. Ο εκτελεστής μιας απρόσωπης μηχανής που καταπίνει ζωές με όνομα και επώνυμο, για λογαριασμό funds και τραπεζών.
Και το πιο τραγικό; Αυτό συμβαίνει συχνά με ενσυνείδητη αποδοχή. Δεν είναι θέμα άγνοιας. Είναι θέμα θέσης. Θέσης απέναντι στην κοινωνία και στους ανθρώπους που ζουν δίπλα σου. Στην ίδια πόλη. Στην ίδια γειτονιά.
Βλέπουμε ανθρώπους να χάνουν το σπίτι τους με τιμές εξευτελιστικές. Πλειστηριασμοί που διεκπεραιώνονται σχεδόν μηχανικά, ενώ απέξω στέκονται οικογένειες, ηλικιωμένοι, ακόμα και παιδιά. Και πίσω από κάθε υπογραφή κρύβεται ένα πρόσωπο. Ένας συμβολαιογράφος που δεν είπε «όχι». Που δεν αρνήθηκε να γίνει κρίκος μιας αλυσίδας κοινωνικής αδικίας.
Οι νομικοί θα απαντήσουν: «Εκτελούμε το καθήκον μας. Είναι ο νόμος.»
Αλλά αυτό δεν είναι δικαιολογία. Είναι υπεκφυγή. Ό,τι είναι νόμιμο, δεν είναι κατ’ ανάγκη ηθικό.
Η κοινωνία μας δεν έχει ανάγκη μόνο από “υπηρέτες του νόμου”, αλλά από υπερασπιστές της δικαιοσύνης. Από ανθρώπους που θα αρνηθούν να νομιμοποιήσουν το άδικο, ακόμη κι αν η πράξη τους έχει κόστος.
Σε καιρούς όπου η ανθρώπινη ζωή αξίζει λιγότερο από ένα ακίνητο στον ισολογισμό μιας πολυεθνικής, έχουμε ευθύνη να φωνάζουμε. Να κατονομάζουμε. Να πιέζουμε. Γιατί κάθε σιωπηλή σφραγίδα πάνω σε ένα συμβόλαιο πλειστηριασμού, είναι μία σφραγίδα πάνω στο κοινωνικό μας σώμα. Μία ακόμα ρωγμή.
Και όταν οι ρωγμές γίνουν πολλές, δεν θα έχει απομείνει τίποτα να σώσουμε. Ούτε σπίτι. Ούτε γείτονα. Ούτε εμάς τους ίδιους.
