Είμαι δημότης Ακτίου-Βόνιτσας. Το λέω με πλήρη επίγνωση – όχι επειδή γεννήθηκα εδώ, αλλά επειδή το διάλεξα. Και όταν διαλέγεις έναν τόπο, τον παρακολουθείς, τον νοιάζεσαι, τον κρίνεις, τον υπερασπίζεσαι. Όχι με φανατισμό, αλλά με ευθύνη. Όχι για να κάνεις θόρυβο, αλλά για να καταγραφούν τα γεγονότα όπως είναι.
Το έθιμο των φωτιών της Μεγάλης Εβδομάδας, που κορυφώνεται κάθε Μεγάλη Παρασκευή έξω από την εκκλησία των Αγίων Αποστόλων στη Μπούχαλη, είναι μια από τις πιο ζωντανές και συγκινητικές εκφράσεις τοπικής πίστης και συλλογικότητας. Παιδιά, νέοι και ηλικιωμένοι συμμετέχουν με σεβασμό, με εσωτερικότητα, με αίσθηση του τι τιμούν. Το ίδιο συνέβη και φέτος – όχι μόνο στη Βόνιτσα, αλλά και σε χωριά όπως τα Παλιάμπελα, το Θύρρειο, το Μοναστηράκι. Αν υπάρχουν και άλλες κοινότητες που τίμησαν το έθιμο, καλώ όσους γνωρίζουν να στείλουν εικόνες και πληροφορίες για να αποτυπωθεί η πραγματικότητα.
Και αυτή η πραγματικότητα έχει φέτος δύο σκιές.
Η πρώτη είναι η απόλυτη απουσία της Δημοτικής Αρχής. Ούτε ένα “παρών”, ούτε ένας χαιρετισμός, ούτε ένα “ευχαριστώ” σε όσους, με προσωπική δουλειά και κόπο, κρατούν ζωντανή μια παράδοση που ενώνει τον τόπο. Αν η παράδοση αξίζει μόνο όταν προσφέρει χειροκροτήματα και φωτογραφίες, τότε δεν είναι παράδοση – είναι βιτρίνα.
Η δεύτερη είναι ακόμα πιο δύσκολη: το υπαίθριο γλέντι που στήθηκε από την πλευρά της αντιπολίτευσης το βράδυ της Μεγάλης Πέμπτης, την ώρα που οι καμπάνες χτυπούν για τον Μυστικό Δείπνο, τον Ιερό Νιπτήρα, την Προσευχή στη Γεσθημανή και την Προδοσία του Ιούδα. Ουίσκι, ψησίματα, μουσική — εικόνες που για κάποιους ήταν “αθώες”, για άλλους όμως προκλητικές. Όχι γιατί δεν πρέπει να χαιρόμαστε. Αλλά γιατί υπάρχουν στιγμές που απαιτούν σιωπή. Στάση. Μέτρο.
Δεν είναι θέμα ιδεολογίας. Είναι θέμα αξιών. Και το χάσμα μεταξύ των αιρετών και της κοινωνίας δεν γεφυρώνεται με posts και χαμόγελα. Γεφυρώνεται με παρουσία. Με κατανόηση. Με σεβασμό.
Η Βόνιτσα κρατά τα έθιμά της όχι από υποχρέωση, αλλά από αγάπη. Το Πάσχα εδώ δεν είναι διακοπές. Είναι εμπειρία. Κοινότητα. Μνήμη. Όποιος το έχει ζήσει, το κουβαλά για πάντα.
Η ιστορία αυτού του τόπου δεν γράφεται με φίλτρα και ποτήρια. Γράφεται με ανθρώπους που στέκονται εκεί που πρέπει, όταν πρέπει. Όχι για να φανούν, αλλά γιατί πιστεύουν. Γιατί ανήκουν.
Αυτό είναι το μήνυμα. Ξεκάθαρο. Χωρίς εμπάθεια. Χωρίς φωνές. Ήρθε η ώρα η κάθε πολιτική δύναμη — από όποια πλευρά κι αν προέρχεται — να κατεβάσει τους τόνους και να σηκώσει τα μανίκια. Όχι για τις κάμερες. Για τους ανθρώπους. Για το περιεχόμενο, όχι την εικόνα.
